Na weken van politiek moddergooien, over en weer verwijten maken, over straat rollen en op ondankbare toon sprekend over het goede werk dat de Nederlandse militairen in Uruzgan doen, is er in de nacht van 19 op 20 februari het kabinetsbesluit over de kwestie Uruzgan. De missie wordt niet verlengd en de PVDA ministers trekken zich terug, waardoor die nacht definitief het doek valt voor het kabinet Balkende, de militairen van de Taskforce Uruzgan maar vooral ook voor diegene waarvoor dit alles gedaan wordt; de Afghaanse bevolking dat ruim 30 jaar oorlog, terreur en onderdrukking achter de rug heeft. Op het moment dat het parlement en kabinet dit besluit nemen, doet dat ontzettend pijn. Gevoelens van teleurstelling, boosheid, verdriet, onbegrip en ontzetting gieren door het lijf. Is een besluit als dit humaan en ethisch? Eerst een land te hulp schieten, de bevolking steun toezeggen en met je laten samenwerken om vervolgens terug te stappen. De PVDA geeft aan dat de afspraak was niet nog een keer te verlengen. Maar wat als de situatie is veranderd en het draagvlak (lees kansen) juist vergroot is, zodat er wel verlening nodig is? De gemiddelde manager in het bedrijfsleven zou zijn plannen aanpassen en op deze kansen een nieuw plan maken. De PVDA sluit zijn ogen en zegt nee!
Over minder dan drie weken is het de beurt aan PRT-9 om richting Uruzgan te gaan en daar het commando over te nemen. Wat denken de mannen hierover? Houden we ze gemotiveerd? Zullen juist zij zich gaan afvragen of hun inzet wel nut heeft? Voelen zij zich nog gesteund door diegene die hun deze lastige opdracht geven; het Nederlandse volk, het parlement, kabinet en militaire bazen? Kan ik hen blootstellen aan de serieuze gevaren met de risico’s om lijf en ledematen te verliezen? Terwijl ik de uitkomsten van het debat op mij laat inwerken, poppen deze vragen continue op en raak ik mijzelf meer en meer bewust van het effect dat dit besluit op de mannen en mijzelf! heeft Dit is een serieuze zaak die aandacht behoeft
Ik besluit mijn laptop aan te zetten en mijn telefoon uit vanwege. Het gevoel dat mij bedruipt is dit nieuws verspreidt zich zal verspreiden als een lopend vuurtje en dat binnen afzienbare tijd de buitenwereld vragen zal gaan stellen in de trend van; gaat de uitzending nog door of heeft het allemaal wel zin? Hoewel ik mijzelf kan voorstellen dat dit allemaal logische vragen zijn, heeft dat niet de hoogste prioriteit. Hoe moet ik het nieuws overdragen op het team? Wat zal en kan ik hen vertellen?
dinsdag 9 maart 2010
Het opwerktraject (17 augustus 2009 t/m 11 maart 2010)
Na het gesprek met Majoor Laine, leken de afgelopen twee weken wel een achtbaan. Hoe een eenvoudige vraag je leven volledig op zijn kop kan zetten. Wat volgde waren gesprekken met An-Emmie over wel of niet gaan, de risico’s en wat nog meer. Na veel praten dan toch haar steun. Fantastisch schat. Dan het bericht brengen aan Robert en Alexander van DCE CONSULTANTS (mijn civiele bazen). Lastig, maar na een aantal gesprekken ook daar de steun, maar met een aantal ingrijpende consequenties voor de loopbaan. Tot slot de randvoorwaarden en arbeidsrechtelijke puntjes afvinken met Defensie. Na twee weken van intensieve overpeinzingen, discussies, afwegingen en inschattingen, stap ik op 17 juli in de auto richting Apeldoorn om daar mijn besluit bekend te maken aan de overste Ernst. Eenmaal aangekomen bij het Bataljon, loop ik door de gangen richting de kamer van Laine en Alex. Goedemorgen heren, alles wel?! Laine en Alex kijken op, Welkom Dennis, goed dat je er bent! Laten we een kop koffie nemen. We lopen richting de koffiezet automaat van Kanis en Frunik waar ik kopje ‘cappuccino met suiker’ neem. In de ontvangsthal druppelen ondertussen de collega’s Jaap, Steve, Mo en Chris binnen. Ook zij zijn reserve officieren die gevraagd zijn om mee te gaan met PRT-9. Gezamenlijk lopen we richting de OPSROOM die tevens dienst doet als vergaderruimte. De Overste Ernst stemt de laatste details met ons af, waarna we ervan zijn!
Op 17 augustus verruil ik mijn op maat gesneden kostuum voor het groen camouflage gevechtstenue. In plaats van te rijden naar Schiphol, rijd ik ditmaal naar de kazerne in Apeldoorn toe. Vandaag is het dan zover; het opwerktraject ter voorbereiding op de uitzending gaat van start. Allereerst een aantal algemene lesweken waar de focus ligt op het begrijpen van samenlevingen en het nut van civiel-militaire samenwerking (CIMIC). Daarnaast veel cursussen zoals mediatraining, gespreks- en onderhandelingstechnieken (gegeven door de Baak), commandovoering en projectmanagement. Het PRT zal zich immers niet gaan focussen op het klassieke militaire deel van vechten (ook wel kinetisch component genoemd), maar op het wederopbouw gedeelte. En daar zijn andere vaardigheden en inzichten voor nodig. Dit alles is in de praktijk beoefend tijdens 2-weekse oefeningen zoals DUTCH DEVOTION, BERG HOHNE, URUZGAN INTEGRATION 16 EN 17. Lange dagen met een steile leercurve, afgewisseld met sport en teambuilding. Tegelijkertijd zijn Kapitein Jan en ik aan de slag gegaan om het TFU optreden van de afgelopen kritisch te bestuderen en te komen met een nieuw concept van optreden; het denken in waardeketens. Veel nachtwerk, maar zeker de moeite waard! Een fantastische periode, die op 21 september wreed werd onderbroken; een parachute val met als gevolg de linker kruisband afgescheurd en wat de artsen noemden op beide knieën een trauma. Consequentie, een aantal weken in een rolstoel en een groot aantal weken herstel op krukken. Blij als ik was, kon ik snel terecht bij het Militair Revalidatie Centrum en wat volgde was een voorspoedig herstel. Half november kon ik letterlijk weer op eigen benen staan, wat het nodige bloed zweet en tranen heeft gekost. Koste wat koste zou de uitzending doorgaan.
Op 17 augustus verruil ik mijn op maat gesneden kostuum voor het groen camouflage gevechtstenue. In plaats van te rijden naar Schiphol, rijd ik ditmaal naar de kazerne in Apeldoorn toe. Vandaag is het dan zover; het opwerktraject ter voorbereiding op de uitzending gaat van start. Allereerst een aantal algemene lesweken waar de focus ligt op het begrijpen van samenlevingen en het nut van civiel-militaire samenwerking (CIMIC). Daarnaast veel cursussen zoals mediatraining, gespreks- en onderhandelingstechnieken (gegeven door de Baak), commandovoering en projectmanagement. Het PRT zal zich immers niet gaan focussen op het klassieke militaire deel van vechten (ook wel kinetisch component genoemd), maar op het wederopbouw gedeelte. En daar zijn andere vaardigheden en inzichten voor nodig. Dit alles is in de praktijk beoefend tijdens 2-weekse oefeningen zoals DUTCH DEVOTION, BERG HOHNE, URUZGAN INTEGRATION 16 EN 17. Lange dagen met een steile leercurve, afgewisseld met sport en teambuilding. Tegelijkertijd zijn Kapitein Jan en ik aan de slag gegaan om het TFU optreden van de afgelopen kritisch te bestuderen en te komen met een nieuw concept van optreden; het denken in waardeketens. Veel nachtwerk, maar zeker de moeite waard! Een fantastische periode, die op 21 september wreed werd onderbroken; een parachute val met als gevolg de linker kruisband afgescheurd en wat de artsen noemden op beide knieën een trauma. Consequentie, een aantal weken in een rolstoel en een groot aantal weken herstel op krukken. Blij als ik was, kon ik snel terecht bij het Militair Revalidatie Centrum en wat volgde was een voorspoedig herstel. Half november kon ik letterlijk weer op eigen benen staan, wat het nodige bloed zweet en tranen heeft gekost. Koste wat koste zou de uitzending doorgaan.
maandag 8 maart 2010
Een nieuwe missie!? (zomer 2009)
Vrijdagochtend 3 juli 2009, een zonnige zomerdag in Nederland op de Oranjekazerne te Arnhem. Een prachtige dag om de jaarlijkse schietvaardigheden te beoefenen. Ik lig op de 300 meter baan. Scherfwerendvest aan, opsvest om, helm op en mijn Diemaco (geweer) in de aanslag. Zelfstandig laden en indien gereed kan er gevuurd worden, roept de sergeant-majoor. Ik plaats mijn magazijn, laad mijn wapen door en zet het op ‘safe’, zodat er geen ongecontroleerd schot kan afgaan. In gedachte neem ik de SCHRAA procedure door; SCHiethouding aannemen, Richten, Ademhalen en Afdrukken. Het schot valt, recht op het doel. TREFFER! Prima, doorgaan denk ik. Meerdere schoten vallen kort na elkaar. Eerst wat gewenningschoten en na een minuut of tien, gaat het erg lekker. De schoten vallen mooi op het doel, waardoor ik me weer comfortabel met het wapen voel. Het blijft een machtig gevoel.
Nog geen 2 uur geleden had ik een vergadering met het management van een groot Nederlands samenwerkingsverband om de groeistrategie te bespreken. In februari dit jaar (2009) hadden Willem (de directeur) en ik onszelf de vraag gesteld op welke wijze we het samenwerkingsverband een gestage groei konden laten doormaken en daarmee de doelstellingen van meerdere gemeenten te realiseren. Een fantastische uitdaging, voor een management consultant. Toen ik dan ook tegen Willem had moeten zeggen dat ik vanmiddag een middagje ging schieten, keek hij enigszins vreemd op. Schieten?! Hoezo, had Willem gezegd. Ja Willem, schieten zodat ik mijn geoefendheid als reserve officier op pijl houd en kan worden ingezet voor missies. Daar sta ik dan, gekleed in een groen camouflage gevechtspak om mijn schietvaardigheid daadwerkelijk op peil te houden, zodat ik inzetbaar blijf om uitgezonden te worden. Met weemoed denk ik terug aan de uitzendperiode 8 juli tot en met 8 oktober 2008, waarin ik in Uruzgan (Afghanistan) heb mogen werken aan de sociaal- economische wederopbouw voor IDEA. Een uitzending waar militairen en collega's van ondermeer buitenlandse zaken en ontwikkelingssamenwerking gezamenlijk de mensen in Uruzgan helpen aan een beter bestaan. Dankbaar en eerzaam werk gecombineerd met een fantastische tijd. Veel mooie herinneringen waarop ik met plezier kan terug kijken.
Tussen de schietoefeningen door, leun ik tegen de muur om met de zon in het gezicht te praten met enkele collega’s over het werk. We praten met elkaar over de inzet en resultaten in Uruzgan of tijdens andere missies in den vreemden. Sommige staan op de rol om binnenkort uitgezonden te worden. LUCKY YOU!, denk ik. Majoor Henry vraagt aan mij of ik binnenkort nog weg mag. Nou Henry, begin ik, zou wel willen maar ben nog geen jaar terug. Natuurlijk was het een prachtige tijd en goede keuze om tijdelijk mijn baan als strategie consultant te onderbreken, maar om dat nu weer te doen is wellicht iets te veel van het goede. Waarom?, vraagt Henry. Nou, bij thuiskomst heb ik besloten om het strategie consultant vak te verruilen voor de meer praktische kant van management consulting. Anders gezegd, mijn baan bij Zenc heb ik opgezegd en op 1 januari (2009) ben ik gaan werken voor het management- en adviesbureau DCE CONSULTANTS. Henry kijkt mij aan en knikt begrijpend, Ja dat zou wel heel snel zijn. Dacht ik ook Henry. Dacht ik ook.
Nadat we een uur of wat hebben geschoten, wordt een korte pauze ingelast. Hey Dennis, hoe is het kerel?! Ik kijk achterom en zie dat majoor Laine me hartelijke roept. Hallo Laine, prima met jou?! Op Laine zijn gezicht verschijnt een brede glimlach en hij vraagt of ik naast hem wil komen zitten, zodat we iets belangrijks kunnen bespreken. Ik stap op hem af en niet veel later zitten we gezamenlijk op een bankje in de zon. Sigaretje Dennis?! Lekker! Na eerst een minuut of tien met elkaar te hebben gesproken over de uitzending, thuissituatie, het werk en wat algemeenheden, neemt Laine het gesprek over. Nou Dennis, ik hoor dat je erg enthousiast bent over de vorige uitzending en dat is nou net waar ik met je over wil praten. Prima, brand los antwoord ik. Zoals je misschien al weet, formeert het CIMIC Bataljon het PROVINCIAAL RECONSTRUCTIE TEAM 9 (PRT-9) en daarin zouden we graag een aantal reserve officieren meenemen. Heel concreet, daar zou jij er één van kunnen zijn! Er valt een korte stilte die Laine onderbreekt; nou wat denk je ervan?! Ik kijk Laine aan, ja wat vind ik ervan. Fantastisch en vereerd natuurlijk, maar goh dat betekent nogal wat. Een stroom van vragen volgt en nadat we ongeveer een half uur hebben gesproken over dit thema, leid ik af dat het een volledige uitzending van ongeveer 7 maanden zal zijn met een op- en afwikkeltraject van ongeveer 9 maanden in de functie van plaatsvervangend commandant in een missieteam. In totaal 16 maanden waarin ik een ander leven zal leiden. De gedachte en vooruitzichten tieren door mijn lijf op de weg terug naar huis. Ik heb Laine beloofd dat ik binnen twee weken een antwoord zal geven. Eenmaal thuis aangekomen plof ik in de lounge set neer en steek een sigaret op. Op de achtergrond hoor ik An-Emmie binnenkomen. Een zoen, ik haal wat wijn en vraag of ze erbij kom zitten. Schat we moeten even met elkaar praten.
Nog geen 2 uur geleden had ik een vergadering met het management van een groot Nederlands samenwerkingsverband om de groeistrategie te bespreken. In februari dit jaar (2009) hadden Willem (de directeur) en ik onszelf de vraag gesteld op welke wijze we het samenwerkingsverband een gestage groei konden laten doormaken en daarmee de doelstellingen van meerdere gemeenten te realiseren. Een fantastische uitdaging, voor een management consultant. Toen ik dan ook tegen Willem had moeten zeggen dat ik vanmiddag een middagje ging schieten, keek hij enigszins vreemd op. Schieten?! Hoezo, had Willem gezegd. Ja Willem, schieten zodat ik mijn geoefendheid als reserve officier op pijl houd en kan worden ingezet voor missies. Daar sta ik dan, gekleed in een groen camouflage gevechtspak om mijn schietvaardigheid daadwerkelijk op peil te houden, zodat ik inzetbaar blijf om uitgezonden te worden. Met weemoed denk ik terug aan de uitzendperiode 8 juli tot en met 8 oktober 2008, waarin ik in Uruzgan (Afghanistan) heb mogen werken aan de sociaal- economische wederopbouw voor IDEA. Een uitzending waar militairen en collega's van ondermeer buitenlandse zaken en ontwikkelingssamenwerking gezamenlijk de mensen in Uruzgan helpen aan een beter bestaan. Dankbaar en eerzaam werk gecombineerd met een fantastische tijd. Veel mooie herinneringen waarop ik met plezier kan terug kijken.
Tussen de schietoefeningen door, leun ik tegen de muur om met de zon in het gezicht te praten met enkele collega’s over het werk. We praten met elkaar over de inzet en resultaten in Uruzgan of tijdens andere missies in den vreemden. Sommige staan op de rol om binnenkort uitgezonden te worden. LUCKY YOU!, denk ik. Majoor Henry vraagt aan mij of ik binnenkort nog weg mag. Nou Henry, begin ik, zou wel willen maar ben nog geen jaar terug. Natuurlijk was het een prachtige tijd en goede keuze om tijdelijk mijn baan als strategie consultant te onderbreken, maar om dat nu weer te doen is wellicht iets te veel van het goede. Waarom?, vraagt Henry. Nou, bij thuiskomst heb ik besloten om het strategie consultant vak te verruilen voor de meer praktische kant van management consulting. Anders gezegd, mijn baan bij Zenc heb ik opgezegd en op 1 januari (2009) ben ik gaan werken voor het management- en adviesbureau DCE CONSULTANTS. Henry kijkt mij aan en knikt begrijpend, Ja dat zou wel heel snel zijn. Dacht ik ook Henry. Dacht ik ook.
Nadat we een uur of wat hebben geschoten, wordt een korte pauze ingelast. Hey Dennis, hoe is het kerel?! Ik kijk achterom en zie dat majoor Laine me hartelijke roept. Hallo Laine, prima met jou?! Op Laine zijn gezicht verschijnt een brede glimlach en hij vraagt of ik naast hem wil komen zitten, zodat we iets belangrijks kunnen bespreken. Ik stap op hem af en niet veel later zitten we gezamenlijk op een bankje in de zon. Sigaretje Dennis?! Lekker! Na eerst een minuut of tien met elkaar te hebben gesproken over de uitzending, thuissituatie, het werk en wat algemeenheden, neemt Laine het gesprek over. Nou Dennis, ik hoor dat je erg enthousiast bent over de vorige uitzending en dat is nou net waar ik met je over wil praten. Prima, brand los antwoord ik. Zoals je misschien al weet, formeert het CIMIC Bataljon het PROVINCIAAL RECONSTRUCTIE TEAM 9 (PRT-9) en daarin zouden we graag een aantal reserve officieren meenemen. Heel concreet, daar zou jij er één van kunnen zijn! Er valt een korte stilte die Laine onderbreekt; nou wat denk je ervan?! Ik kijk Laine aan, ja wat vind ik ervan. Fantastisch en vereerd natuurlijk, maar goh dat betekent nogal wat. Een stroom van vragen volgt en nadat we ongeveer een half uur hebben gesproken over dit thema, leid ik af dat het een volledige uitzending van ongeveer 7 maanden zal zijn met een op- en afwikkeltraject van ongeveer 9 maanden in de functie van plaatsvervangend commandant in een missieteam. In totaal 16 maanden waarin ik een ander leven zal leiden. De gedachte en vooruitzichten tieren door mijn lijf op de weg terug naar huis. Ik heb Laine beloofd dat ik binnen twee weken een antwoord zal geven. Eenmaal thuis aangekomen plof ik in de lounge set neer en steek een sigaret op. Op de achtergrond hoor ik An-Emmie binnenkomen. Een zoen, ik haal wat wijn en vraag of ze erbij kom zitten. Schat we moeten even met elkaar praten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
