Nothing Special To Report (week 18)

Morguh Yvon, lekker geslapen?! Yvon kijkt me slaperig aan, strikt haar schoenen en groet ingetogen terug. Het vaste ochtendritueel op het moment dat de deur van de Slaapfab op TARIN KOWT open gaat om de dag te beginnen. Gehuld in korte broek, op slippers en toilettas in de hand sta ik de deuropening van de Slaapfab om richting de gepantserde douche- en wasruimte te lopen. Daar aangekomen ondergaan de PRT collega’s hetzelfde ritueel; wassen, scheren, tandenpoetsen en deo sprayen. Op de terugweg nog een groet hier en daar naar de PRT collega’s die vandaag door de wekker heen zijn geslapen en zich haastig richting de gepantserde douche- en wasruimte begeven. Morguh Bas, roep ik mijn missieteam genoot nog na. Hij lijkt mij niet gehoord te hebben en spert zich een weg voorwaarts richting de gepantserde douche- en wasruimte.

In de Slaapfab ontdoe ik mij van het vrijetijdstenue en trek ik mijn uniform aan. Aangezien Jaap op missie is en Berend zijn ochtendritueel een half uur eerder is gestart, kan ik de dag rustig opstarten. Na een minuut of vijf plaats ik de baret en stap de Slaapfab uit. Morguh Dennis, hoor ik opgetogen. Yvon heeft zich ondertussen ook onderworpen aan het ochtendritueel en kijkt vrolijk op vanuit de groen ijzeren klapstoel waar ze wacht. Hoi Yvon, lekker geslapen vannacht? Nou niet echt, antwoord ze. Eigenlijk wist ik het antwoord al. Afgelopen heeft de TALIBAN gemeend om een raket te zenden richting ons kamp, waarna het kamp is wakker geschud. Een korte onderbreking van de nacht, zonder dat dit echt een serieuze dreiging te noemen is. Ja Yvon, shit happens. Ik zal de volgende keer aan die TALIBS vragen of ze rekening willen houden met de negen tot vijf werktijden, zodat we lekker kunnen slapen. Yvon, lacht en gebaart dat we richting de eetzaal gaan voor het ontbijt. Terwijl we rustig het slaapchalet verlaten, sluit Bas zich bij ons aan. Morguh, Bas. Een groet terug en we lopen over de paradeplaats, langs de PX SHOP en ECHOs richting de eetzaal.

Tijdens het ontbijt wordt er vooral gesproken over de raketaanval. Jan, een missieteamlid en artillerist, grapt wat over de situatie. Bas, laat geen seconde liggen en maakt van de aanleiding gebruik om er een hilarisch spektabel van te maken. Laten we zeggen, een goed begin van de dag. Niet veel later lopen we met z’n vieren naar de Werkfab. Langs de voertuigen, door het beveiligspoortje van de Slowaakse wacht, over het grindpad langs de verschillende Werkfabs. De PRT werkfab is te herkennen aan het eenheidsembleem; een Fenix herrijzende uit zijn as, het zwaard op de achtergrond omringd door een laurier rans. Door de corridor lopen we richting het koffiezetapparaat, nemen een kartonnen bekertje met koffie en stappen de briefingroom in voor de Directors Update, ofwel de morning pray. Het dagelijks terugkerend ritueel waar de sectiehoofden, missieteam commandanten elkaar en de combinatie directeur en legerleiding op de hoogte brengen van afgelopen en komende 24-uur. Na de afgelopen dagen vurige verhalen, anekdotes, en successen te gedeeld hebben is er vandaag een Nothing Special To Report. Laten we zien wat deze dag gaat brengen.

You’ve got the looks! (week 17)

Noodrantsoenen, tosti’s, noedel soepjes, slapen in een QUALA (Afghaanse woning), beperkte douche- en toilet faciliteiten, pissen in een pisbuis en schijten in een vuilniszak (die vervolgens wordt verbrand als HUMAN WASTE). Enkele kenmerken die het verblijf op COP TABAR verraden; een primitieve basis in DORAFSHAN WEST, iets ten Noorden van TARIN KOWT en dus KAMP HOLLAND. Eén van de COMBAT OUTPOSTS die onder de verantwoordelijk van Missieteam 4 valt. Op het eerste gezicht lijkt de COP (zoals wij het noemen) een 1-ster knaken camping uit een verouderende kampeergids. Een verblijf voor de campingganger die een lekker wil ‘terugkeren naar de basis’ om de luxe van de Westerse wereld te ontvluchten. Lekker terug bij af! Misschien is dat ook wel zo, maar voor ons is dat het dagelijks leven waarna je danig verlangt. Dit is het echte leven, de actie, het primitieve en het ruige. Het leven van een boots on the ground field officier die tussen de bevolking opereert. Ver weg van de staftijgers en processen die zich afspelen op KAMP HOLLAND. Dit is het leven waar velen van ons voor hebben gekozen; een militair bestaan, primitief en gehard.

Daarmee biedt deze op het eerste gezicht uitziende 1-ster knaken camping dan ook een ultieme vorm van genot en rust. Met name in de ochtend wanneer zich een vast ritueel afspeelt van opstaan, wassen, wakker te worden met een kop koffie, sigaret en dat allemaal in het Afghaanse zonnetje. Juist op dit moment van de dag staat de zon nog niet zo fel en is er de rust om wat te lezen. Heerlijk deze ultieme vorm van ontspanning. Een bijkomend voordeel op de COP is dat de kamp-regels bijzonder soepel zijn. Het tenue bestaat uit een korte broek, t-shirt met de meest uiteenlopende teksten en natuurlijke de befaamde teenslippers. Een grote tegenstelling met KAMP HOLLAND, waar strikte regels gelden; gevechtstenue, pet of baret, schoenen en tiptop geschoren. Vooral dat laatste zorgt op deze voor het eerste gezicht uitziende 1-ster knaken camping, dan ook voor verwilderde taferelen. Dat wil zeggen, een verblijf van een weekje of twee zorgt ervoor dat de overeenkomst met lokale bewoners van dit gebied steeds groter worden. De befaamde baard groeit gestaag aan en zorgt ervoor dat velen van ons het gevoel krijgen om ‘going native’ te gaan. You’ve got the looks of an Afghan, vertelde mijn tolk James afgelopen week dan ook.

Moving to COP TABAR (week 16)

Goedemorgen heren! Alles wel?! Morguh, Majoor. Alles wel, leuk dat u met ons meerijdt. We vetrekken over een half uurtje, dus u kunt nog ff chill doen. Bedankt kerel, ik zal ff chil doen. Heerlijk die nuchterheid van deze kerels die de PATRIA in orde aan het maken zijn voor vertrek richting de COMBAT OUTPOST TABAR, afgekort COP TABAR. Op het dak van de PATRIA is Pieter druk bezig om aan zijn opvolger Ruud de instructies te geven wat precies de bedoeling is. Tegelijkertijd legt Boy aan Raymond uit wat van hem wordt verwacht. De kerels van PSE zijn bezig aan hun HOTO. De militaire afkorting voor Hand Over Take Over. Het is een komen en gaan van mannen en vrouwen die afgelost worden. Vol spanning en idealen komt de ene groep binnen, en draagt de andere groep het door hen zorgvuldig opgebouwde werk over. Daarbij kritisch kijken naar de opvolger; is die vent wel in staat om mijn werk over te nemen.


Ik besluit om de kerels hun ding te laten doen en loop richting de luitenant. Morguh Koen, alles in de hand? Goedemorgen Majoor, dank u. Alles gaat goed. Het is een grote groep. Dat denk ik ook Koen. Misschien wel de grootste groep van voertuigen die ik tot nu toe heb gezien. Ik kijk de jonge luitenant in de ogen en zie een gezonde spanning met gevoel van trots. Denkt u Majoor?! Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar besluit om een krachtig JA uit te spreken naar hem. Het zal hem zeker goed doen! Na kort wat vragen te hebben gesteld hoe het thuis gaat, loop ik door naar onze eigen Bataljons Adjudant Frits. Hoewel het vreselijk vroeg is, heeft Frits de moeite genomen om mij uit te zwaaien. Rustig loop ik op het Westplein langs de VIKINGS, BUMA’s, PATRIA’s, FENNEKS en MB’s richting Frits. Er volgt een vriendelijke begroeting, het laatste nieuws en nog wat opdrachten over logistieke zaken en tot slot de ferme handdruk van deze tijdelijke moeder. Kort daarna wenkt Pieter mij dat ik snel de PATRIA in moet kruipen. Nou Frits, ik ga weer een tijdje weg met deze kerels om Uruzgan een beetje beter te maken. Ga je goed man! Frits bromt snel wat terug in de trant van; wel uitkijken jongen, kom heel terug. Natuurlijk Frits, roep ik lachend als ik de voorbij rijdende PATRIA inspring. Je kent me toch! Lachend zwaai ik hem toe en roep tegen de kerels in het voertuig; we kunnen gaan mannen, voorwaarts!

Pieter lacht me toe en geeft me de TANKHELM aan. Nadat de wapens zijn getest op de HEAVY WEAPON RANGE, gevolg door een korte HEADS UP voor de commandanten rijden we door de straten van TARIN KOWT. Het blijft een geweldig gezicht, een hele colonne met voertuigen, de zon die opkomt en kerels die hun omgeving waarnemen, aftastend naar het gevaar dat onverwachts en altijd op de loer ligt. De tocht levert een fantastisch gezicht op; kinderen die meerennen met de voertuigen, thumbs up tijdens de route en natuurlijk het landschap. Soms lastig te beseffen dat het hier toch echt nog steeds oorlog is.

Een jaartje ouder worden in Uruzgan (week 14)

Mijn lichaam is nog niet helemaal gewend aan de combinatie van warm weer, het terrein, de (lange) afstanden te voet en het tempo dat we afleggen. Na twee intensieve dagen van patrouilleren, ga ik deze avond dan ook vroeg naar bed; een uurtje of zeven. De laatste avond van mijn 30e levensjaar. Morgenochtend vroeg zal ik wakker worden in een verscheurd land, tussen mariniers waarmee ik de afgelopen dagen een band mee heb opgebouwd. Geen familie of vrienden, met een ontbijtje of bed, maar afwachten of ze überhaupt weten of ik jarig ben.

Na een heerlijke nacht, ontwaak ik rond een uur of 10.00 uit diepe slaap. Ik kijk in mijn geïmproviseerde slaapkamer, waar de wanden van HESKO’s zijn gemaakt en een stalen plaat ons beschermd tegen regen, wind en ’s zomers de gloeiende zon. Zo te zien zijn twee van mijn tijdelijke matties al ontwaakt; er liggen nog een man of negen te slapen. Ik besluit om mijn witte sportbroek (ondertussen vaal van het stof en zand) aan te trekken en buiten in het zonnetje te gaan zitten. Mijn eerste dag in Uruzgan waar ik rustdag heb en heerlijk van het weer kan genieten. En het is tenslotte mijn verjaardag, dus ik gun mijzelf dat recht. Ik groet wat Mariniers, Rob groet terug; goedemorgen Majoor, goed geslapen? Heerlijk Rob, was echt ff nodig nou die korte nachten en intensieve patrouilles. Ik besluit om naast Rob te gaan zitten . biets een sigaret en schenk een kop koffie aan, die één van de Mariniers net heeft gezet met zijn geïmproviseerd koffiezet apparaatje. Fantastisch die kerels. Gezamenlijk zitten we op een stretcher, genietend van de zon als sergeant-majoor der Mariniers Hans erbij komt zitten. Morgen Majoor, groet hij. Dag Hans, lekker geslapen antwoord ik terug. Prima … peukje? Het ochtend ritueel van veel van deze kerels. Ik besluit na een kwartiertje wat eten klaar te maken, grijp een MRE (MEALS READY TO EAT) pakket uit de rantsoendoos en loop richting de geïmproviseerde keuken van de Patrol Base BUMAN om water te koken. Fijngemalen muesli met rozijnen staat er op de verpakking. Prima, denk ik; why not?!

Eenmaal terugaangekomen bij de HESKO muur, grijp ik mijn boek ‘Het Geheim’ van DAVID BALDACCI, een comfortabele stoel en zonnebrand. Ik trek mijn shirt uit, smeer wat zonnebrand factor 30 op mijn lijf en geniet van ontbijt en een goed boek. Na een kwartiertje aandachtig te hebben gelezen, overvalt mij een bizar gevoel. Ik zittend in de zon, genietend van het moment op de Patrol Base, strijden buiten deze muren om leven en dood. Soms met geweld, soms om hun kans op overleving te vergroten, soms in de strijd tegen armoede. Ondertussen geniet ik van de zon, en baal ik ervan dat ik mij afgelopen week niet heb kunnen douchen en dat mijn baard soms prikt.

Hey Dennis, gefeliciteerd man! Een klap op de schouder, gevolgd door een stevige handdruk van Bart. Gelukkig hij is mijn verjaardag niet vergeten, denk ik. Dankjewel Bart, antwoord ik terug. Bart lacht en vervolgt zijn uitgelaten felicitaties met de vraag; Én Majoor welke leeftijd mogen we noteren?! Oef, dat was nou net de vraag waarop ik niet gehoopt had; 31 jaar en Majoor is, laten we zeggen niet echt gebruikelijk in het leger. Eén-en-dertig jaar, antwoord ik met enige terughoudendheid. Hans reageert direct; nou Kapitein dat heeft de Majoor snel gedaan dan, ha ha. De kerels grappen wat, richting elkaar over rangen en leeftijd totdat de hamvraag op tafel wordt gelegd; wie zorgt er voor de taart. Bij een verjaardag hoort immers een taart. Hmmm, niet aan gedacht. De plaatselijke banketbakker bellen is volgens mij geen optie en veel alternatieven zie ik op dat moment ook niet. Gelukkig weet Bart zijn mariniers aan te moedigen om hun veld skills en drills in te zetten, waarna driftig gediscussieerd wordt over de verschuillende verjaardagen tijdens oefeningen en hoe men de jarige van traktaties wist te voorzien. Nog geen 10 minuten later, ligt er een substantie van chocolade, opgeleukt met rozijnen en nootjes voor me. Kijk Majoor, uw verjaardagstaart en lust u door nog een verst kopje koffie bij? Oh, en gaat u gerust zitten in de stoel van de Kapitein. Bart, besluit de stoel te omhangen met versiersels van toiletpapier, om het feest compleet te maken. Bedankt mannen! Het geeft een fijn gevoel hoe deze kerels onder primitieve omstandigheden, toch zoveel zorg weten te besteden aan dit soort momenten. Collega’s kan je het niet noemen, zijn dit dan je ‘brothers in arms’?