Een nieuwe missie!? (zomer 2009)

Vrijdagochtend 3 juli 2009, een zonnige zomerdag in Nederland op de Oranjekazerne te Arnhem. Een prachtige dag om de jaarlijkse schietvaardigheden te beoefenen. Ik lig op de 300 meter baan. Scherfwerendvest aan, opsvest om, helm op en mijn Diemaco (geweer) in de aanslag. Zelfstandig laden en indien gereed kan er gevuurd worden, roept de sergeant-majoor. Ik plaats mijn magazijn, laad mijn wapen door en zet het op ‘safe’, zodat er geen ongecontroleerd schot kan afgaan. In gedachte neem ik de SCHRAA procedure door; SCHiethouding aannemen, Richten, Ademhalen en Afdrukken. Het schot valt, recht op het doel. TREFFER! Prima, doorgaan denk ik. Meerdere schoten vallen kort na elkaar. Eerst wat gewenningschoten en na een minuut of tien, gaat het erg lekker. De schoten vallen mooi op het doel, waardoor ik me weer comfortabel met het wapen voel. Het blijft een machtig gevoel.

Nog geen 2 uur geleden had ik een vergadering met het management van een groot Nederlands samenwerkingsverband om de groeistrategie te bespreken. In februari dit jaar (2009) hadden Willem (de directeur) en ik onszelf de vraag gesteld op welke wijze we het samenwerkingsverband een gestage groei konden laten doormaken en daarmee de doelstellingen van meerdere gemeenten te realiseren. Een fantastische uitdaging, voor een management consultant. Toen ik dan ook tegen Willem had moeten zeggen dat ik vanmiddag een middagje ging schieten, keek hij enigszins vreemd op. Schieten?! Hoezo, had Willem gezegd. Ja Willem, schieten zodat ik mijn geoefendheid als reserve officier op pijl houd en kan worden ingezet voor missies. Daar sta ik dan, gekleed in een groen camouflage gevechtspak om mijn schietvaardigheid daadwerkelijk op peil te houden, zodat ik inzetbaar blijf om uitgezonden te worden. Met weemoed denk ik terug aan de uitzendperiode 8 juli tot en met 8 oktober 2008, waarin ik in Uruzgan (Afghanistan) heb mogen werken aan de sociaal- economische wederopbouw voor IDEA. Een uitzending waar militairen en collega's van ondermeer buitenlandse zaken en ontwikkelingssamenwerking gezamenlijk de mensen in Uruzgan helpen aan een beter bestaan. Dankbaar en eerzaam werk gecombineerd met een fantastische tijd. Veel mooie herinneringen waarop ik met plezier kan terug kijken.

Tussen de schietoefeningen door, leun ik tegen de muur om met de zon in het gezicht te praten met enkele collega’s over het werk. We praten met elkaar over de inzet en resultaten in Uruzgan of tijdens andere missies in den vreemden. Sommige staan op de rol om binnenkort uitgezonden te worden. LUCKY YOU!, denk ik. Majoor Henry vraagt aan mij of ik binnenkort nog weg mag. Nou Henry, begin ik, zou wel willen maar ben nog geen jaar terug. Natuurlijk was het een prachtige tijd en goede keuze om tijdelijk mijn baan als strategie consultant te onderbreken, maar om dat nu weer te doen is wellicht iets te veel van het goede. Waarom?, vraagt Henry. Nou, bij thuiskomst heb ik besloten om het strategie consultant vak te verruilen voor de meer praktische kant van management consulting. Anders gezegd, mijn baan bij Zenc heb ik opgezegd en op 1 januari (2009) ben ik gaan werken voor het management- en adviesbureau DCE CONSULTANTS. Henry kijkt mij aan en knikt begrijpend, Ja dat zou wel heel snel zijn. Dacht ik ook Henry. Dacht ik ook.

Nadat we een uur of wat hebben geschoten, wordt een korte pauze ingelast. Hey Dennis, hoe is het kerel?! Ik kijk achterom en zie dat majoor Laine me hartelijke roept. Hallo Laine, prima met jou?! Op Laine zijn gezicht verschijnt een brede glimlach en hij vraagt of ik naast hem wil komen zitten, zodat we iets belangrijks kunnen bespreken. Ik stap op hem af en niet veel later zitten we gezamenlijk op een bankje in de zon. Sigaretje Dennis?! Lekker! Na eerst een minuut of tien met elkaar te hebben gesproken over de uitzending, thuissituatie, het werk en wat algemeenheden, neemt Laine het gesprek over. Nou Dennis, ik hoor dat je erg enthousiast bent over de vorige uitzending en dat is nou net waar ik met je over wil praten. Prima, brand los antwoord ik. Zoals je misschien al weet, formeert het CIMIC Bataljon het PROVINCIAAL RECONSTRUCTIE TEAM 9 (PRT-9) en daarin zouden we graag een aantal reserve officieren meenemen. Heel concreet, daar zou jij er één van kunnen zijn! Er valt een korte stilte die Laine onderbreekt; nou wat denk je ervan?! Ik kijk Laine aan, ja wat vind ik ervan. Fantastisch en vereerd natuurlijk, maar goh dat betekent nogal wat. Een stroom van vragen volgt en nadat we ongeveer een half uur hebben gesproken over dit thema, leid ik af dat het een volledige uitzending van ongeveer 7 maanden zal zijn met een op- en afwikkeltraject van ongeveer 9 maanden in de functie van plaatsvervangend commandant in een missieteam. In totaal 16 maanden waarin ik een ander leven zal leiden. De gedachte en vooruitzichten tieren door mijn lijf op de weg terug naar huis. Ik heb Laine beloofd dat ik binnen twee weken een antwoord zal geven. Eenmaal thuis aangekomen plof ik in de lounge set neer en steek een sigaret op. Op de achtergrond hoor ik An-Emmie binnenkomen. Een zoen, ik haal wat wijn en vraag of ze erbij kom zitten. Schat we moeten even met elkaar praten.