Mijn lichaam is nog niet helemaal gewend aan de combinatie van warm weer, het terrein, de (lange) afstanden te voet en het tempo dat we afleggen. Na twee intensieve dagen van patrouilleren, ga ik deze avond dan ook vroeg naar bed; een uurtje of zeven. De laatste avond van mijn 30e levensjaar. Morgenochtend vroeg zal ik wakker worden in een verscheurd land, tussen mariniers waarmee ik de afgelopen dagen een band mee heb opgebouwd. Geen familie of vrienden, met een ontbijtje of bed, maar afwachten of ze überhaupt weten of ik jarig ben.
Na een heerlijke nacht, ontwaak ik rond een uur of 10.00 uit diepe slaap. Ik kijk in mijn geïmproviseerde slaapkamer, waar de wanden van HESKO’s zijn gemaakt en een stalen plaat ons beschermd tegen regen, wind en ’s zomers de gloeiende zon. Zo te zien zijn twee van mijn tijdelijke matties al ontwaakt; er liggen nog een man of negen te slapen. Ik besluit om mijn witte sportbroek (ondertussen vaal van het stof en zand) aan te trekken en buiten in het zonnetje te gaan zitten. Mijn eerste dag in Uruzgan waar ik rustdag heb en heerlijk van het weer kan genieten. En het is tenslotte mijn verjaardag, dus ik gun mijzelf dat recht. Ik groet wat Mariniers, Rob groet terug; goedemorgen Majoor, goed geslapen? Heerlijk Rob, was echt ff nodig nou die korte nachten en intensieve patrouilles. Ik besluit om naast Rob te gaan zitten . biets een sigaret en schenk een kop koffie aan, die één van de Mariniers net heeft gezet met zijn geïmproviseerd koffiezet apparaatje. Fantastisch die kerels. Gezamenlijk zitten we op een stretcher, genietend van de zon als sergeant-majoor der Mariniers Hans erbij komt zitten. Morgen Majoor, groet hij. Dag Hans, lekker geslapen antwoord ik terug. Prima … peukje? Het ochtend ritueel van veel van deze kerels. Ik besluit na een kwartiertje wat eten klaar te maken, grijp een MRE (MEALS READY TO EAT) pakket uit de rantsoendoos en loop richting de geïmproviseerde keuken van de Patrol Base BUMAN om water te koken. Fijngemalen muesli met rozijnen staat er op de verpakking. Prima, denk ik; why not?!
Eenmaal terugaangekomen bij de HESKO muur, grijp ik mijn boek ‘Het Geheim’ van DAVID BALDACCI, een comfortabele stoel en zonnebrand. Ik trek mijn shirt uit, smeer wat zonnebrand factor 30 op mijn lijf en geniet van ontbijt en een goed boek. Na een kwartiertje aandachtig te hebben gelezen, overvalt mij een bizar gevoel. Ik zittend in de zon, genietend van het moment op de Patrol Base, strijden buiten deze muren om leven en dood. Soms met geweld, soms om hun kans op overleving te vergroten, soms in de strijd tegen armoede. Ondertussen geniet ik van de zon, en baal ik ervan dat ik mij afgelopen week niet heb kunnen douchen en dat mijn baard soms prikt.
Hey Dennis, gefeliciteerd man! Een klap op de schouder, gevolgd door een stevige handdruk van Bart. Gelukkig hij is mijn verjaardag niet vergeten, denk ik. Dankjewel Bart, antwoord ik terug. Bart lacht en vervolgt zijn uitgelaten felicitaties met de vraag; Én Majoor welke leeftijd mogen we noteren?! Oef, dat was nou net de vraag waarop ik niet gehoopt had; 31 jaar en Majoor is, laten we zeggen niet echt gebruikelijk in het leger. Eén-en-dertig jaar, antwoord ik met enige terughoudendheid. Hans reageert direct; nou Kapitein dat heeft de Majoor snel gedaan dan, ha ha. De kerels grappen wat, richting elkaar over rangen en leeftijd totdat de hamvraag op tafel wordt gelegd; wie zorgt er voor de taart. Bij een verjaardag hoort immers een taart. Hmmm, niet aan gedacht. De plaatselijke banketbakker bellen is volgens mij geen optie en veel alternatieven zie ik op dat moment ook niet. Gelukkig weet Bart zijn mariniers aan te moedigen om hun veld skills en drills in te zetten, waarna driftig gediscussieerd wordt over de verschuillende verjaardagen tijdens oefeningen en hoe men de jarige van traktaties wist te voorzien. Nog geen 10 minuten later, ligt er een substantie van chocolade, opgeleukt met rozijnen en nootjes voor me. Kijk Majoor, uw verjaardagstaart en lust u door nog een verst kopje koffie bij? Oh, en gaat u gerust zitten in de stoel van de Kapitein. Bart, besluit de stoel te omhangen met versiersels van toiletpapier, om het feest compleet te maken. Bedankt mannen! Het geeft een fijn gevoel hoe deze kerels onder primitieve omstandigheden, toch zoveel zorg weten te besteden aan dit soort momenten. Collega’s kan je het niet noemen, zijn dit dan je ‘brothers in arms’?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten