Watershura KOWT WAL in DORAFSHAN WEST (week 21)

Tijdens de HOTO liet Kapitein Hans (mijn voorganger) geen ogenblik onbenut om het belang van water te benadrukken. Luister Dennis, wij zijn nu bijna 7 maanden in DORAFSHAN geweest en het merendeel van de gesprekken ging over problemen gerelateerd water. Dus als ik je een advies mag geven, richt dan je aandacht op water. Natuurlijk Hans, klinkt goed! Maar … vertel me eens wat dan de precieze vraag vanuit de bevolking is én welke oplossingen zij voor ogen hebben. Enthousiast zet Hans een aantal creatieve oplossingen uiteen te zetten die zeker zouden werken in landen die niet verscheurd zouden zijn door ruim dertig jaar oorlog. Echter in dit lang, waar interne conflicten aan de orde van de dag zijn en men niet de drang heeft om op een vierkante kilometer met elkaar samen te werken, is (mijn inziens) een andere oplossing nodig. In Uruzgan maakt het namelijk echt uit of je wel of niet één kilometer verder woont. Dat kan het verschil zijn tussen geen ontwikkeling en ontwikkeling. Dit heeft alles te maken met de tribale verhoudingen en het feit of personen met macht je wel of niet wat willen gunnen als je deel uitmaakt van hun tribe of daarmee bevriend bent. Ik kijk Hans aan en benadruk dat ik zijn mening deel betreft de waterproblematiek en daarmee aan de slag zal gaan de komende. Hans knikt en reageert opgetogen. Echter, in gedachte zie ik een concretere uitwerking voor me die betreft aanpak en uitgangspunten sterk afwijkt dan die van Hans.

Ondertussen zijn we ongeveer tweeënhalve maand verder. Het missieteam heeft tal van experts gesproken, een serie rapporten gelezen, tientallen patrouilles in het veld uitgevoerd, meer dan honderd mensen gesproken en (last but not least) tweemaal een tweeweekse operaties uitgevoerd in samenwerking met de Mariniers (w.o. de operatie waar op 17 April om 15:08 twee Mariniers het leven hebben gelaten door een IED aanslag en een derde Marinier zwaar gewond is geraakt). Dit alles heeft ertoe geleidt dat we de situatie op dit moment helder voor ogen hebben. Na de ‘Directors Update’ (het dagelijkse praatje) roep ik de Kapitein Sebastiaan, Korporaal Yvon en Kapitein Pieter (MT-4 leden) bij elkaar om binnen het missieteam de feiten op een rijtje te zetten, een oplossing te formuleren en werkafspraken te maken. Het Missieteam is nu aanzet! Let’s do it!

We concluderen dat een groot aantal gebieden in DORAFSHAN WEST geen water hebben. Zowel drinkwater als irrigatiewater voor landbouwactiviteiten. Tegelijkertijd zijn er gebieden aan de oevers van de rivier die periodiek te kampen hebben met overstromingen, waardoor hun Quala’s, wegen en landbouwgronden weggespoeld hebben. Enerzijds dus een tekort, anderzijds een overschot met allerlei negatieve bevolking voor de bevolking. Maar wat betekent een tekort aan water nu in gebieden als Uruzgan? Ten eerste, te weinig schoon drinkwater zorgt voor veel ziektes zoals diarree waardoor jaarlijkse veel kinderen aan overlijden. Aangezien water hier niet uit de kraan komt een serieus probleem. Ten tweede is er door aanhoudende perioden van droogte een tekort aan irrigatie water, waardoor de boeren hun akkers niet kunnen bevloeien en oogsten mislukken. Een mislukte oogst betekent geen inkomen, geen eten, grote zorgen voor de familie en dus zijn deze mensen een makkelijke prooi voor de TALIBAN. Immers, deze TALIBAN zoekt na zwakke mensen om hen IEDs te laten leggen en ons aan te vallen in ruil voor bescherming, eten en zekerheid. Kortom, een stabiele situatie voorkomt de steun van de bevolking!

We besluiten dan ook om dit probleem aan te pakken, maar constateren dat watermanagement een zaak is die men gezamenlijk dient op te pakken. Gelukkig hebben we allemaal opgelet tijdens de geschiedenislessen op de Middelbare school; de dijken in Nederland hebben ervoor gezorgd dat de Nederlanders het water konden buitenhouden, maar iedereen moest daaraan meerwerken. Immers als er één boer weigert om mee te doen met de dijk omdat hij dat niet wilt op zijn land, dan zal het water (uit de zee) via deze boer alle anderen ook bereiken. Dit zal het uitgangspunt vormen voor DORAFSHAN WEST waar ook iedereen zal moeten meewerken. We besluiten dat de waterproblematiek de casuïstiek is om watermanagement en governance in dit gebied te introduceren. Twee vliegen in klap dus! Enthousiast worden verschillende organisaties (om operationele reden worden die hier niet vermeld) door het missieteam benaderd, organiseren we tal van patrouilles om de bevolking te informeren en stellen we vanuit TARIN KOWT alles in het werk om iedereen samen te brengen. De bevolking steunt het initiatief en besluit om zelf een WATER SHURA te organiseren. Dat wil zeggen, een bijeenkomst van ouderen en locale baasjes die gezamenlijk zullen gaan praten over de waterproblematiek teneinde een oplossing te formuleren. De avond voor de Shura belt Sebastiaan van COP TABAR; Hoi Dennis, iedereen is zover, de organisator heeft alles geregeld. Het schaap en kippen heeft hij gekocht, dus morgen lekker smullen tijdens de Shura. Natuurlijk Sebastiaan, maar de laatste keer dat ik een paar dagen bij Afghanen heb gegeten had ik meer een afspraak met de DIXIE en de NATTE FAB dan met Afghanen zelf. De gedachte alleen maakt me weer misselijk. Ik hoor Sebastiaan lachen aan de andere kant van de telefoon en besluit hem nog naar de laatste details te vragen. Ik wens hem veel succes en zeg dat ik morgenvroeg terplekke zal zijn.

Op 22 mei vroeg in de ochtend vertrekt na maanden van voorbereiding - vanuit TARIN KOWT - mijn konvooi richting KOWT WAL. De afspraak is dat ik aanwezig zal zijn om ‘mijn kunstje’ te doen, waardoor ik er samen met de kerels en Mariniers op uitrek. Door de onlangs geasfalteerde weg (een prestige project van het Ministerie van Buitenlandse Zaken) zijn we binnen twee uur op plaats van bestemming. Dat scheelt echt uren in vergelijking met het verleden waar dit stukje meer dan een halve dag in beslag nam. Ik besluit om het laatste deel achter de MACH (wapen voor spreidingvuur op een BUSHMASTER om dit voertuig te verdedigen) te gaan staan, zodat ik bovenluiks sta en alles goed kan waarnemen. In de verte zie ik Kapitein Sebastiaan al staan samen met zijn deel van de Mariniers. Een aantal mannen brengt de militaire groet naar mij als ze mij bovenluiks zien staan. Sommigen lachen enigszins over het feit dat de MAJOOR achter dit wapen staat. Ach ja, ook de MAJOOR wil weleens wat anders. Morguh Majoor, roept de Pelotons commandant mij toe en begeleidt mij samen met Sebastiaan richting ABDUL K die glimlacht en mij krachtig omhelst. SALAM ALEIKUM! Ik groet hem terug en we wisselen (via de tolk) wat beleefdheden uit, waarna we het gastenverblijf van de QUALA betrekken. Buiten regelen de mannen de veiligheid samen met de Afghaanse politie, binnen de QUALA doe ik ‘mijn ding’ samen en vooral voor de Afghanen; zorgen voor vrede en stabiliteit door een doorbraak te forceren in hetgeen wat mensen bindt en niet zozeer in datgene dat hen verscheurd. Ditmaal is dat water. Een onderwerp dat juist altijd zo centraal heeft gestaan in de opbouw van de Nederlandse democratie, vrede en stabiliteit van het land. De geschiedenis is dichter bij en overeenkomsten zijn soms kleiner dan we denken.

Omwille van operationele reden kan ik op dit moment niet ingaan op de resultaten, vervolgstappen en datgene dat is besproken. Het project is nog volop in beweging. Dat betekent ook dat de foto’s hiernaast geen betrekking hebben op de watershura om de levens van Afghanen niet onnodig in gevaar te brengen. Tevens was tijdens deze SHURA VOLKKRANT journalist Noel van Bemmel aanwezig die een uitgebreid verslag heeft uitgewerkt.